[18+ V] Οι κρεμασμένοι της Teraina (22 posts)

Χρονική Περίοδος: "Εκτέλεση του Gol D. Roger" (24-22 χρόνια πριν)
Όνομα νησιού: Teraina
Γεωγραφική-Γεωλογική Περιγραφή: Πυκνοκατοικημένο νησί. Έχει ένα μεγάλο βουνό το οποίο χωρίζει την μεγάλη πόλη η οποία απαρτίζεται κυρίως από ναυτικούς, από τα μικρά χωριά που υπάρχουν στην δυτική πλευρά του νησιού. Η δεξιά πλευρά του νησιού, κυρίως δίπλα από την πόλη, καλύπτεται από ένα μεγάλο δάσος. Το χώμα είναι αρκετά σκληρό και ακόμη και η πόλη διαθέτει χωματόδρομους που οδηγούν σε μικρούς λόφους. Στους μικρούς λόφους αντίστοιχα, υπάρχουν οι δύο εκκλησίες του νησιού.
Πόλεις-Χωριά-Σημαντικές τοποθεσίες:

• Όνομα Πόλης: Powl City
  Πληθυσμός (περίπου): 10.000
  Περιγραφή: Μεσαίου μεγέθους πόλη και πυκνοκατοικημένη. Τα περισσότερα κτήρια είναι παλιά, αλλά ένα μεγάλο μέρος της έχει αποκατασταθεί. Ο λόγος είναι τα χρήματα του Ναυτικού που άρχισαν να επενδύονται στο νησί, με την δημιουργία νέων εκπαιδευτικών κέντρων για την καλύτερη εκπαίδευση των ναυτικών αλλά και την ένταξη νέων μελών.
  Σημαντικά ζωντανά Πρόσωπα:
  
  1. Ιερέας Dane
     
  2. Lieutenant Rido
  
  
• Όνομα Πόλης:
  Πληθυσμός (περίπου):
  Περιγραφή:
  Σημαντικά ζωντανά Πρόσωπα:
  
  1. 
     
  
  

Σημαντικά Πρόσωπα στην ιστορία του νησιού:

1. 
   

Σημαντικά ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο νησί:

1. Η εκτέλεση παρανόμων που βρέθηκαν να έχουν κάνει μια μικρή κρυφή βάση μέσα στην πόλη, εκείνων και των παιδιών τους όπως και τα βασανιστήρια των γυναικών. Έγινε μαζική εκτέλεση τους οδηγούμενοι στην αγχόνη, μπροστά στον μεγαλύτερο πληθυσμό της πόλης ως παραδειγματισμός. 18 πριν την εκτέλεση του Gold D. Roger
   

Το λιγοστό φως των κεριών φώτιζε τους τέσσερις τοίχους του γραφείου στο υπόγειο της δυτικής εκκλησίας της πόλης. Παράθυρα δεν διέθετε, οι τοίχοι του ήταν γεμάτοι ρωγμές και υγρασία. Ένα άγγιγμα του χεριού και ένιωθες την υγρή υφή του. Άνοικε στο παλιό κτήριο της εκκλησίας που είχε χτιστεί πάρα πολλά χρόνια πριν, αυτό και η μεγάλη βιβλιοθήκη που ήταν ιδιοκτησία τους.

Αμέτρητα βιβλία υπήρχαν εκεί, βιβλία στα οποία δεν είχε εύκολη πρόσβαση κανείς, βιβλία που τα μάτια πολλών δεν είχαν ξαναδεί, βιβλία απαγορευμένα σε πολλούς ακόμη και στους ιερείς που λειτουργούσαν των ναών. Μυστικές πύλες, μυστικές βιβλιοθήκες υπήρχαν αμέτρητες στο μεγάλο κτήριο της εκκλησίας αλλά ήταν δύσκολο να τις βρει ένας απλός άνθρωπος. Τα περισσότερα αρχεία ήταν μυστικά και κανένας δεν αμφέβαλλε ότι υπήρχαν στοιχεία που αφορούσαν την Κυβέρνηση ή το Ναυτικό τα οποία ηθελημένα έμεναν κρυμμένα από το φως, καταχωνιασμένα σε κάποια γωνία ή υπόγειο.

Η μικρή πόρτα του γραφείου άνοιξε και μια μεγάλη σκιά σχηματίστηκε στον τοίχο του μικρού δωματίου. Μια ανδρική φιγούρα, ντυμένη στα μαύρα. Το πρόσωπο του άνδρα κάλυπταν μαύρα μακριά μαλλιά ενώ η έκφραση του ήταν αυστηρή. Στα χέρια του κρατούσε έναν μεγάλο αριθμό βιβλίων, που με δύναμη ακούμπησε πάνω στο γραφείο. Το φως των κεριών τρεμόπαιξε στην επαφή αυτών με το ξύλο. Ένας αναστεναγμός βγήκε από το στόμα του ενώ το χέρι του σκούπιζε τον ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό του.

Προχώρησε μερικά βήματα και τράβηξε την ξύλινη καρέκλα του γραφείου. Εκείνη έτριξε δυνατά, ήταν άλλωστε αρκετών χρονών και η υγρασία του κτηρίου δεν βοηθούσε στο να κρατήσει την κατάστασή της καλή. Ο δεξιός του πήχυς ακούμπησε πάνω στο γραφείο, παίρνοντας στα δάχτυλά του μία από τις πένες που ήταν ακουμπισμένες εκεί πάνω. Τα μάτια του έτρεχαν πάνω στα κιτρινισμένα φύλλα που κρατούσε με το αριστερό του χέρι, δικά του γράμματα με πληροφορίες που είχε μαζέψει από βιβλία και αρχεία που υπήρχαν στην εκκλησία. Πληροφορίες για τον έξω κόσμο που υπήρχε εκεί έξω, πληροφορίες για ανθρώπινες κατακτήσεις, ενέργειες, καταστροφές και ό,τι απάνθρωπο θα μπορούσε κανείς να συναντήσει. Χρόνια τώρα τα μάτια του και το μυαλό του είχαν διαβάσει αμέτρητα πράγματα, τα κατορθώματα του ανθρώπινου είδους, του πιο ευνοημένου είδους σε όλο τον κόσμο. Στον κόσμο αυτό που είχε δημιουργήσει ο Θεός.

Ήχοι βημάτων ακούστηκαν και τα μάτια του καρφώθηκαν στην πόρτα καθώς μάζευε τα χαρτιά που βρισκόταν διασκορπισμένα μπροστά του. Σαν να φοβήθηκε, αίσθημα όμως που δεν φαινόταν να διαγράφεται στην έκφραση του προσώπου του. Τράβηξε ένα από τα βιβλία που είχε φέρει νωρίτερα και το έφερε κοντά του, περιμένοντας την εμφάνιση του ατόμου που πλησίαζε. Η σκιά αυτού ζωγραφιζόταν στο έδαφος του διαδρόμου, μεγάλη στο φως των κεριών. Μια κοντή φιγούρα εμφανίστηκε στην πόρτα, ένας σχετικά μεγάλος άνδρας με άσπρα μαλλιά που έφταναν στους ώμους του και μεγάλα γαλάζια μάτια. Το πρόσωπό του έδειχνε γαλήνιο, γεμάτο ρυτίδες που υποδείκνυαν την ηλικία του ενώ οι πανάδες στα χέρια του φαινόταν χαρακτηριστικά, καθώς τράβηξε τα μακριά του μανίκια πάνω προχωρώντας προς το μέρος του γραφείου.

"Η λειτουργία θα αρχίσει σε λίγο. Αργότερα ο Troy θα βγάλει λόγο για τον Θεό και τα πιστεύω του, ελπίζω να μείνεις αυτήν την φορά παρών."

Ο άνδρας έγνεψε το κεφάλι του καταφατικά ενώ δάγκωνε το κάτω μέρος των χειλιών του.

Θύμωνε στο άκουσμα αυτού του ονόματος, θύμωνε μόνο στην όψη αυτού του άνδρα που του έπαιρνε την θέση. Τα λόγια του Θεού έπρεπε να τα μεταφέρει όπως έλεγε και ο ίδιος αυτός που τον γνώριζε καλύτερα, αυτός που τον είχε μέσα του, αυτός που ήταν έναν με αυτόν. Ο ίδιος. Σηκώθηκε σιγά σιγά και ακολούθησε τον γέρο άνδρα που ανέβαινε ρυθμικά και σιγά τα σκαλιά που οδηγούσαν στο πάνω πάτωμα της εκκλησίας.

"Αλήθεια, τι μελετούσες πάλι Ethan;"
"Ιστορία."
"Την περισσότερη ώρα είσαι καταχωνιασμένος ανάμεσα στα χαρτιά και τα βιβλία, η ιστορία και οι χάρτες σου," αναστέναξε ο άνδρας.
"Δεν μου δίνεται παραπάνω ευκαιρία για να μιλήσω για τον λόγο του Θεού," τα λόγια του ακούστηκαν κοφτά στα λόγια του γέρου.
"Ξέρεις πολύ καλά ότι οι ανώτεροι έχουν φέρει αντίρρηση στα λεγόμενά σου, πιστεύουν ότι προσεγγίζεις διαφορετικά τον Θεό από ότι πρέπει. Δεν ξέρω, παιδί μου. Εγώ πιστεύω ότι ο Θεός αγγίζει όλες τις καρδιές των ανθρώπων, αρκεί εκείνοι να τον αφήσουν να μπει μέσα της. Να τον ζήσουν, να τον πιστέψουν."

Ο νεαρός άνδρας έγνεψε το κεφάλι του καταφατικά. Ποτέ δεν κάθισε να συζητήσει με τον γερο ιερέα για τον λόγο του Θεού, εκείνος όμως ήξερε πολύ καλά ότι εκείνος ήταν ο επιλεγμένος. Αυτός που θα μετέφερε την πραγματική αλήθεια, εκείνος που είχε επιλέξει με το ίδιο του το χέρι ο Θεός. Τα μάτια του γυάλιζαν καθώς ανέβαινε με ανεβασμένη ηθική τα σκαλιά. Ο γερο Dane αναστέναζε σε κάθε βήμα, σε κάθε σκαλί. Τόσα χρόνια τα κόκαλα του πια έτριζαν από την ηλικία, είχε καμπουριάσει, γεμάτος ρυτίδες. Τα σημάδια του χρόνου είχαν καταστρέψει το σώμα του, αλλά όχι την ψυχή του.

Ήταν ο άνδρας που τον είχε μεγαλώσει εδώ και τόσο χρόνια. Υπό την προστασία του, από μικρό παιδί έζησε δίπλα στα βιβλία και στον Θεό του. Στον Θεό που τόσο είχε αγαπήσει, σαν να μπορούσε να τον νιώσει να αναδύεται η δύναμή Αυτού μέσα από το σώμα του, μέσα από τα λόγια του, μέσα από τις πράξεις του. Η ζωή του στο άσυλο της εκκλησίας ήταν εύκολη, τα μεγάλα κτήρια και τα λεφτά που παρείχε η κυβέρνηση στην διατήρηση της συντηρούσαν και εκείνον τον ίδιο σαν άνθρωπο. Είκοσι πέντε χρόνια μετρούσε ο γερο Dane κάθε φορά που αναπολούσε το πότε τον πήρε στα χέρια του, τον αγκάλιασε, τον τάισε και του δίδαξε τόσο πράγματα.

Πράγματα για τον Θεό, πράγματα για τους ανθρώπους, πράγματα για την ζωή έξω από το νησί. Κήρυττε τον λόγο του πολλά χρόνια, στα γύρω νησιά της Μπλε Θάλασσας, σε νησιά απολίτιστα, σε νησιά πολιτισμένα. Αυτή του ήταν η πρώτη επαφή με την θάλασσα, το γαλάζιο απέραντο της Θάλασσας που μόνο μυστικά φανέρωνε σε κάθε πέρας. Αυτή η μυρωδιά, αυτή η περιπέτεια γέμιζε την καρδιά του, στην σκέψη της γνωριμίας άλλων ανθρώπων. Ο γερο Dane πάντα κουνούσε το κεφάλι του όταν έβλεπε τον ενθουσιασμό του, τα λόγια του πάντα άρθρωναν τις λέξεις ότι ήταν παιδί των γονιών του. Ποτέ όμως δεν θέλησε να του αναφέρει τα ονόματά τους, το μόνο που κρατούσε από εκείνους ήταν αυτό το επίθετο, επίθετο που οι περισσότεροι περιφρονούσαν. Όπως και εκείνον. Η λέξη που πολλές φορές είχε ακούσει ήταν αυτή του προβληματικού. Προβληματικό παιδί. Τα λόγια των ανθρώπων γύρω του περιελάμβαναν πάντα αυτές τις λέξεις κάνοντας πάντα τα χέρια του γερο Dane να τον τραβάνε στην αγκαλιά του και να του κλείνουν τα αυτιά.

Αλλά εκείνος έμαθε... έμαθε ποιος ήταν όταν ήρθε η ώρα.

Τα μάτια του αντίκρισαν την σιωπηλή αίθουσα της εκκλησίας, το μουντό περιβάλλον που σου προκαλούσε δέος στο αντίκρισμά της, με τις τοιχογραφίες και τα αγάλματα, τα αμέτρητα κεριά που φώτιζαν την αίθουσα και όλη την αύρα της ένωσης με τον Θεό μέσω αυτής της διαδικασίας. Πλησίασε στο πόστο του, ακολουθώντας τον γερο Dane ο οποίος ήταν υπεύθυνος πλέον μόνο για τα διαδικαστικά. Η φωνή του είχε κλείσει εδώ και δύο χρόνια περίπου' την τελευταία φορά που έγινε μεγάλος ντόρος στο νησί.

Αναστέναξε και πήρε την θέση του. Τον ενοχλούσαν τα άτομα εκεί μέσα, όχι οι απλοί κάτοικοι, αλλά εκείνοι που θεωρούσαν ότι έχουν επαφή με τον Θεό και ότι μεταφέρουν τα λόγια του χωρίς να είναι αυτό που πραγματικά τους νοιάζει. Τους απεχθανόταν, ο Θεός του έκρινε αυτούς που μετέφεραν λάθος τα λόγια του, χωρίς πάθος και αγάπη προς αυτόν. Εκείνος ήξερε πολύ καλά, μόνο εκείνος καταλάβαινε την αλήθεια, την πραγματικά ερμηνεία των μηνυμάτων του. Το στήθος του φούσκωνε στην σκέψη και το σώμα του γεμάτο δύναμη. Αυτά τα άτομα είχαν στο μυαλό τους το συμφέρον τους, προσηλυτίστηκαν μόνο και μόνο για τα χρήματα, μόνο και μόνο για το Ναυτικό και το συμφέρον τους. Και ήξερε πολύ καλά αυτούς τους ανθρώπους, τους απεχθανόταν όσο τίποτα άλλο. Τα μάτια του άστραφταν σε κάθε σκέψη, σε κάθε βλέμμα που τους έριχνε από την κορφή ως τα νύχια. Τα δάχτυλά του έτρεμαν, τα δόντια του έτριζαν ενώ προσπαθούσε να σχηματίσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. Οι μικρές αρτηρίες στο πρόσωπό του πετάγονταν, ένιωθε την ένταση και την δύναμη που κατέκλυζε όλο του το σώμα κάθε φορά, κάθε φορά που το βλέμμα του ερχόταν σε επαφή με εκείνον.

Αλλά εκείνος ήξερε ποιο είναι το σωστό, αυτό ακολούθησε. Όχι την λεγόμενη δικαιοσύνη, αλλά την αλήθεια. Την δική του και του Θεού.

"Ethan," ο ειρωνικός τόνος της φωνής του Troy ήχησε στα αυτιά του. Το μάτια του κοίταξαν προς τα δεξιά από όπου ερχόταν η φωνή και έγνεψε καταφατικά θέλοντας να δείξει ότι άκουσε το κάλεσμα.
"Ομιλητικός όπως πάντα βλέπω."
"Μιλάω σε άτομα που πρέπει και όταν πρέπει."
"Πολύ αυστηρότητα έχεις στην ζωή σου," γέλασε ο άνδρας ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο του.
"Ο καθένας ακολουθεί τον δρόμο του," απάντησε και με την άκρη των δαχτύλων του κατέβασε το χέρι του άνδρα από τον ώμο του κοιτώντας τον μέσα στα μάτια. Το ειρωνικό χαμόγελο του άνδρα στόλιζε ακόμη το πρόσωπό του.

Τα γαλανά του μάτια ακόμη έδειχναν να κοιτάνε υποτιμητικά και ειρωνικά τον μικρότερο άνδρα μπροστά του. Έβγαλε ένα πνιχτό γελάκι και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. Προχώρησε σιγά σιγά στον διάδρομο κατευθυνόμενος προς το πόστο του, έτοιμος να αρχίσει την λειτουργία. Τύψεις για την συμπεριφορά του δεν ένιωθε, παλιότερα πίστευε στον Θεό. Πίστευε με όλη του την καρδιά, αλλά κανένας Θεός δεν μπορεί να του προσφέρει το χρήμα και την δόξα, αυτό τουλάχιστον το γνώριζε πολύ καλά. Γελούσε με άτομα σαν τον Ethan, άτομα εθισμένα σε αυτήν την θρησκεία χωρίς κανένα άλλο ενδιαφέρον στην ζωή τους. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε αυτός. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς, παιδί που μεγάλωσε σε αυτό το άσυλο, ένα παιδί που όλοι πίστευαν ότι είναι προβληματικό, δεν θα μπορούσε να καταφέρει κάτι άλλο. Κλεισμένος σε μια κάμαρα ανάμεσα σε βιβλία με τα λόγια του Θεού, ο Ethan είχε μεγαλώσει ήρεμος χωρίς καμιά μεγάλη επαφή με τον έξω κόσμο. Ποτέ δεν τον είχε ακούσει να μιλάει για κάτι διαφορετικό. Δεν ήξερε αν θα έπρεπε να τον λυπάται γι' αυτό, γιατί δεν γνώρισε την άλλη πλευρά της ζωής, την διασκέδαση και όλα τα αγαθά. Λάθος σκέψη από μέρος του, οι γνώσεις του νεαρότερου άνδρα ήταν πολύ περισσότερες από ό,τι φανταζόταν εκείνος, από ό,τι φαντάζονταν οποιοσδήποτε άλλος.

Φούσκωσε το στήθος του και κοίταξε τον κόσμο που είχε μαζευτεί για να ακούσει την λειτουργία. Έκλεισε τα μάτια του και η χοντρή φωνή του ψαλμού βγήκε από το λαρύγγι του. Τα μεγάλα μάτια του Ethan ήταν καρφωμένα πάνω του ως εκείνη την στιγμή, την στιγμή που οι λέξεις που ιστορούσαν τον Θεό βγήκαν από το στόμα αυτού του άνδρα. Αλλά ένιωθε την διαφορά, ένιωθε την διαφορά στον τόνο της φωνής του, σαν μην ήθελε, σαν να το έκανε από ανάγκη. Τον ενοχλούσε αυτό, τον ενοχλούσε πάρα πολύ.

Τον ενοχλούσε ο ίδιος αυτός ο άνδρας.

Όταν το στόμα του άρχισε να μιλάει για τον Θεό του, ένιωθε το αίμα του να βράζει μέσα του. Τι ήξερε αυτός; Τι γνώριζε; Τι γνώριζε πέρα από τον τζόγο, τα λεφτά, την εκμετάλλευση του Ναυτικού. Έκρυβε πολύ μίσος μέσα του. Ο Θεός του έλεγε ότι πρέπει να ξεσπάσεις, να αποβάλλει αυτόν τον θυμό από μέσα σου όταν βλέπεις την αδικία να ξετυλίγεται μπροστά σου.

Τα μάτια του γούρλωσαν ξαφνικά.

Ανάμεσα στον κόσμο, ανάμεσα στους απλούς κατοίκους καθόταν ένας από τους υψηλόβαθμους του Ναυτικού. Παρατήρησε καλύτερο το μούτρο και την στολή του. Είχε ακούσει γι' αυτόν τον άνδρα, αρκετά μάλιστα. Το όνομά του ήταν Rido, η δύναμή του και η φήμη του συνεχώς μεγάλωνε στο νησί. Αλλά τι έκανε εκεί; Ποια ήταν η δουλειά του εκεί πέρα; Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και εκείνος έγνεψε το κεφάλι του χαιρετώντας τον. Αμήχανα έκανε και εκείνος το ίδιο. Έτρεμε λίγο, έτρεμε γιατί σκεφτόταν εκείνους. Αν τυχόν οι επισκέψεις των ναυτικών αυξανόντουσαν εκείνοι θα είχαν πρόβλημα.

Τα βήματα του έγιναν γρήγορα όταν τελείωσε ο λόγος. Ακολούθησε την μικρή σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο. Έκλεισε γρήγορα την πόρτα πίσω του και άρχισε να ψάχνει στα χαρτιά του γραφείου του. Δεν άργησε να το πάρει στα χέρια του, ένα κιτρινισμένο από το φως κεριού χαρτί. Δεν ήταν παλιό, μάλιστα φαινόταν ότι ήταν σχετικά πρόσφατο.

Τα δάχτυλά του έτρεμαν αρχικά. Τα μαύρα του μαλλιά έπεφταν πάνω στο πρόσωπό του καθώς εκείνος έσκυβε πάνω από το γραφείο του σφίγγοντας τα χέρια του σε γροθιές, για να κρατήσει τον θυμό του και τον φόβο του. Ή όχι; Δεν θα έπρεπε να φοβάται. Μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Άνοιξε γρήγορα την πόρτα και κατευθύνθηκε προς την αποθήκη. Κοιτούσε γύρω του συνέχεια σαν να περίμενε ότι κάποιος θα τον ακολουθούσαν, ότι τα μάτια τους ήταν καρφωμένα πάνω του και από στιγμή σε στιγμή κάποιο χέρι θα τον έπιανε, κάποια φωνή θα του έκανε ερωτήσεις. Προχώρησε σε έναν μεγάλο διάδρομο, στο οποίο δεν υπήρχε κανένα κερί αλλά εκείνος γνώριζε το μέρος. Ακουμπώντας πάνω στον τοίχο και προσπαθώντας να μην ακούγονται τα βήματά του έφτασε στο τέλος του. Ο ήχος κλειδιών ακούστηκε και μιας κλειδαριάς να ξεκλειδώνει σιγά σιγά.

Η βαριά ανάσα ανθρώπου ακούστηκε στην ησυχία που επικρατούσε στο μέρος. Ένας άνθρωπος στεκόταν στην γωνία του δωματίου. Μερικές λέξεις βγήκαν από το στόμα του με έναν χαρακτηριστικό τρόπο απορίας.

"Γιατί από τώρα;"
"Το γράμμα αυτό έλεγε. Σε παρουσία ναυτικού, πρέπει να επισπεύσω τις διαδικασίες. Πρέπει να φύγεις από εδώ."
"Τι ακριβώς θα κάνεις;"
"Έχω τον τρόπο μου. Ο Θεός μου δίνει επιλογές."
"Ο Θεός...," έκοψε τα λόγια του απότομα. Γνώριζε ότι δεν έπρεπε να του φέρει αντίρρηση. Γνώριζε ότι τον συνέφερε η συμμαχία μαζί του αλλά όχι να αναφέρεται στον Θεό του. "Ναι, ο Θεός έχει να σου δώσει επιλογές."

Ο Ethan μετά από μερικά λεπτά του έκανε νόημα κοιτώντας τον αρχικά έντονα. Τον τράβηξε γρήγορα και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Ο διάδρομος φαινόταν ατέλειωτος μπροστά τους. Ο Ethan σταμάτησε απότομα ξαφνικά, για μερικά δευτερόλεπτα. Η ψυχραιμία του έκανε τον άνδρα που προστάτευε να απορεί. Δεν τον γνώριζε καλά, το μόνο που γνώριζε γι' αυτό τον άνθρωπο ήταν ότι παρείχε την βοήθειά του στην παράταξή τους. Δεν ήξερε τον λόγο, δεν μπόρεσε ποτέ να ρωτήσει. Δεν μπορούσε να τον ψυχολογήσει ούτε και λίγο, τα λόγια που είχε ακούσει από το στόμα αφορούσαν μόνο τον Θεό. Αυτόν τον Θεό που εκείνος αμφέβαλλε αν υπήρχε. Μια κίνηση του Ethan τον έκανε να επανέλθει στην πραγματικότητα και να ακολουθήσει τον νεαρό ιερέα.

Έστριψε προς τα δεξιά και ακολούθησε έναν δεύτερο διάδρομο, αυτήν την φορά αρκετά στενό για να προχωρήσουν δύο άνθρωποι μαζί. Ο ένας πίσω από τον άλλον περπατούσαν αθόρυβα. Το πρόσωπο του Ethan γυρνούσε συχνά να κοιτάξει προς τον πίσω καθώς έπιανε ταυτόχρονα την λαβή ενός στιλέτου που έκρυβε στο ράσο του. Δεν ένιωθε ακόμα όμως την απειλή να έρχεται, ήταν έρημο. Αυτό που ένιωθε ήταν ο φόβος του άνδρα από δίπλα του. Ήθελε να του μιλήσει, αλλά ήξερε αν το έκανε τώρα θα ήταν επικίνδυνο. Προτίμησε να μείνει σιωπηλός και να κρατήσει την γνώμη του για εκείνον. Το ότι κάποιοι άνθρωποι ήταν αρκετοί αδύναμοι και έτρεμαν σε κάθε σκέψη δεν μπορούσε να το αλλάξει, αυτά τα άτομα δεν ήξερε αν θα έπρεπε να τα απεχθάνεται ή όχι.

Ένας αθόρυβος αναστεναγμός ακολούθησε. Ρούφηξε στον λάρυγγα του τον αέρα χωρίς να κάνει φασαρία. Δεν άντεχε την δειλία, ήταν κάτι για το οποίο θαύμαζε τους άνδρες αυτής της παράταξης. Μπορεί να χρησιμοποιούσαν οποιοδήποτε μουλωχτό τρόπο, αλλά όταν ερχόταν η ώρα δεν έχαναν την τιμή τους, πάλευαν μέχρι θανάτου.

Όσο έφταναν στο τέλος ξεχώρισε ότι έμπαιναν μερικές ακτίνες φωτός από κάπου. Αυτό τον παραξένεψε αλλά δεν τον πτόησε, προχώρησε ακόμη πιο γρήγορα. Η πόρτα που οδηγούσε στην μικρή πίσω αυλή της εκκλησίας όπου είχαν έναν μικρό λαχανόκηπο ήταν ανοιχτή. Αυτό τον παραξένεψε, ο μόνος που επισκεπτόταν την πίσω αυλή ήταν ο ίδιος. Σταμάτησε ακριβώς μπροστά από την πόρτα και κοίταξε έξω. Κανένας δεν υπήρχε έξω, ούτε μία ψυχή. Έκανε νόημα στον άνδρα. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία.

"Ακολούθησε το μικρό δρομάκι που οδηγεί στην πόλη. Είναι η κατηφόρα εκεί πέρα. Όταν φτάσεις στο λιμάνι θα ζητήσεις κάποιον με το όνομα Frey. Δεν τον γνωρίζω ο ίδιος, ήταν το όνομα που αναφερόταν στο γράμμα," του ψιθύρισε στο αυτί. Εκείνος έγνεψε καταφατικά το κεφάλι του και έτρεξε προς τον χωματόδρομο. Ανέκφραστος μπήκε πάλι στον διάδρομο, πιστεύοντας ότι θα πήγαιναν όλα καλά από εδώ και πέρα.

Πέρα από την ανάσα του τίποτα δεν ακουγόταν. Τα βήματά του ήταν ήρεμα, η έκφρασή του ήταν ήρεμη, αλλά κάτι θα το έκοβε αυτό. Ένα γελάκι ακούστηκε πίσω. Άγγιξε το στιλέτο του το οποίο ήταν κρεμασμένο στο ύψος των νεφρών του, κάτω από τα ράσα του. Ίσως δεν ήταν τίποτα, σκέφτηκε. Χωρίς δεύτερη σκέψη κοίταξε πίσω του, το μόνο άτομο το οποίο θα αντίκριζε ήταν ακριβώς αυτός που στεκόταν απέναντί του. Το ειρωνικό βλέμμα του Troy τον εξέταζε και εκείνα τα γαλανά μάτια τον υποτιμούσαν.

"Πώς και έφυγες τόσο γρήγορα Ethan; Ούτε τον Rido δεν χαιρέτησες."
"Δεν ήξερα ότι ήταν φίλος σου."
"Φίλος μου; Μάλλον θα κάνεις λάθος."
"Ίσως, αλλά εμένα δεν μου φαίνεται έτσι," είπε και γύρισε την πλάτη του όμως το χέρι του Troy τον τράβηξε πίσω. "Ή μάλλον δεν με ενδιαφέρουν καν οι διασυνδέσεις σου και οι σχέσεις σου με αυτούς," Ο τόνος στο αυτούς ακούστηκε υπεροπτικός.
"Συνόδευσε με στο γραφείο μου. Ο Dane μου ανέθεσε μερικά πράγματα για τα οποία πρέπει να μιλήσω και μαζί σου."

Ακολούθησε αγνοώντας τις επιπτώσεις που μπορούσε να έχει αυτό σ' εκείνον. Το πρόσωπό του είχε υιοθετήσει αυτήν την ειρωνεία που είχε ο άνδρας μπροστά του, αυτήν την υπεροψία απέναντι στο πρόσωπο που ακολουθούσε. Αλλά ο Troy δεν τον γνώριζε καλά. Εκείνο το ειρωνικό χαμόγελο θα εναλλασσόταν και δεν ήξερε που θα κατέληγε. Άνοιξε την πόρτα του δωματίου του και άφησε τον Ethan να περάσει πρώτος. Έκλεισε την πόρτα πίσω του και με γρήγορες κινήσεις κλείδωσε. Ο Εthan κοίταξε γρήγορα πίσω του με ένα βλέμμα όλο απορία, τα μάτια του είχαν γουρλώσει.

"Τι λες, μικρέ Ethan; Πώς σου φαίνεται η ζωή εδώ; Περνάς καλά; Διασκεδάζεις; Αλλά ας γελάσω, μάλλον το τελευταίο δεν το κάνεις καν.» γέλασε μόνος του. «Πώς σου φαίνεται αυτό το όμορφο νησί;»
"Δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοείς. Πάντα έμενα σ’ αυτό το νησί."
"Αλλά δεν είσαι από εδώ," είπε γελώντας. Δεν δέχτηκε αντίδραση, τα μάτια του Ethan δεν έδειχναν κανένα συναίσθημα. "Δεν έχεις να πεις τίποτα;"

"Όχι." Η απάντηση ήταν ξερή και κοφτή. Τα σώμα του ανέκφραστο.
"Έλα τώρα, μπορείς να με διασκεδάσεις," γέλασε δυνατά. "Γνωρίζεις βέβαια ότι λίγο δύσκολο να μας ακούσουν εδώ κάτω, μόνο εσύ και εγώ τριγυρνάμε εδώ."
"Θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχες καν."
"Ω, πρόσεχε την γλώσσα σου. Να λες λίγα από αυτά που σκέφτεσαι. Ή ο θεός σου σε κάνει να βγάζεις χολή;"
"Ο Θεός μου πιστεύει στην ειλικρίνεια."
"Λιτά τα λόγια σου και δεν μ’αρέσει.»

Περπάτησε σιγά σιγά στο δωμάτιο ακουμπώντας τις άκρες του γραφείου του με τα δυο του δάχτυλα. Αναστέναξε βαριά και γύρισε και κοίταξε τον νεαρό ιερέα με ένα χαμόγελο οίκτου, σαν τον λυπόταν βαθιά μέσα από την ψυχή του. Ο Ethan ακούμπησε πάνω στην πόρτα με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος του, αγνοώντας την περίεργη συμπεριφορά του Troy.

"Δεν είσαι πολύ ομιλητικός ε; Ούτε για τι πράγμα σε ζήτησα απόρησες. Ή ίσως δεν σε ενδιαφέρει καν αυτό."

Πήρε ένα βιβλίο στα χέρια του και άρχισε να το ξεφυλλίζει. Έφτασε στην σελίδα που ήθελε και το γύρισε προς την μεριά του Ethan. Ένα σχέδιο υπήρχε αποτυπωμένο στο χαρτί. Εκείνος πλησίασε σιγά σιγά για να παρατηρήσει καλύτερα την εικόνα. Τα μάτια του γούρλωσαν στην θέα. Έκανε μερικά βήματα πίσω ακουμπώντας πλέον στον τοίχο. Το βλέμμα του είχε μείνει κολλημένο πάνω στις σελίδες του βιβλίου.

"Την θυμάσαι την σκηνή σωστά;" ρώτησε χαμογελώντας. "Οι κρεμασμένοι της Terania."

"Την θυμάσαι. Ξέρω πολύ καλά ότι την θυμάσαι."

Είχε δίκιο. Όλες οι σκηνές περνούσαν μπροστά από τα μάτια του σαν να συνέβαιναν και πάλι μπροστά του. Όλα γυρνούσαν πίσω στο μυαλό του, αυτά που τα παιδικά του μάτια είχαν παρακολουθήσει σοκαρισμένα. Σώματα κρεμασμένα από χοντρά σχοινιά, το γδαρμένο δέρμα γύρω στο λαιμό από την τριβή, το άψυχα σώματα και οι εκφράσεις πόνου. Οι κραυγές που ακουγόντουσαν εκείνο το απόγευμα. Και πάνω από όλα η σιωπή των παρευρισκόμενων, εκείνα τα ανέκφραστα πρόσωπα που δεν ένιωθαν τίποτα όταν έβλεπα τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων να ξεψυχάν μπροστά τους. Αλλά και εκείνα τα πρόσωπα αλαζονείας, τα πρόσωπα που δεν έδειχναν κανένα έλεος στο όνομα της δικαιοσύνης. Οι αυτοαποκαλούμενοι ισχυροί.

Σούφρωσε τα φρύδια του. Ισχυρός δεν είναι ο άνθρωπος που έχει υλικά αγαθά, αλλά αυτός που έχει την δύναμη του θεού μέσα του. Κοίταξε τον Troy με απέχθεια. Ήταν και αυτός ένας από αυτούς, από αυτές τις βδέλλες που δεν γνωρίζουν αξιοπρέπεια, ένα παγόνι φουσκωμένο από μισαλλοδοξία, έναν άνθρωπο γεμάτο υποκρισία. Ένας από αυτούς που τιμωρούσαν στο όνομα της δικαιοσύνης, αυτοί που θέριζαν τα πάντα με τα άπληστα νύχια τους.

"Έτσι ακριβώς θα πεθάνει πάλι ο φίλος σου," γέλασε δυνατά. "Δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι η σχέση σου με αυτά τα σκουπίδια. Ή μήπως πάλι ο Θεός σου σου έδειξε τον δρόμο, Ethan;" συνέχισε την πρότασή του. "Θυμάσαι, Ethan; Θυμάσαι πως σπαρταρούσαν τα σώματά τους στην κρεμάλα; Θυμάσαι τα πρόσωπα αυτών των άθλιων υποκειμένων; Επαναστάτες."

Έφτισε το πάτωμα καθώς πρόφερε την τελευταία λέξη. «Η σχέση σου με αυτούς δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι. Εσύ, ένα παιδί του Θεού ακολουθεί τον παράνομο δρόμο. Και με τι τρόπο! Θαυμαστό. Όσο μυστήριος είσαι τόσο μυστήριος και ο τρόπος σου, μικρέ.»
Σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα.

«Το αίμα που έτρεχε το θυμάσαι; Η πλατφόρμα είχε βαφτεί με το αίμα τους, παντού επικρατούσε το χρώμα κόκκινο. Το χρώμα του πολέμου, της βίας. Αυτό κάνεις τώρα Ethan. Κηρύττεις πόλεμο που δεν μπορείς να νικήσεις, νεαρέ. Όσο εκπαιδευμένος και να είσαι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνος σου. Τίποτα μα τίποτα. Τι θα κάνουν τα σκουλήκια της κοινωνίας; Ό,τι έπαθαν τότε κάποια στιγμή θα ξανασυμβεί. Είναι αδύναμοι, το ίδιο είσαι και εσύ. Ένα αντίπαλο σκουλήκι που η Κυβέρνηση μπορεί να πατήσει με την άκρη του παπουτσιού της και να σε λιώσει στο δευτερόλεπτο.»

Την επόμενη φορά που ο διάβολος θα σου θυμίσει το παρελθόν σου, θύμισέ του το μέλλον σου.


Προχώρησε προς εκείνον και άρπαξε το βιβλίο από τα χέρια του, ενώ εκείνος τον κοιτούσε ξαφνιασμένος.

"Θυμάμαι πάρα πολύ καλά, Troy," είπε και πέταξε το βιβλίο κάτω με δύναμη. Τα πρόσωπά τους ήταν πλέον πολύ κοντά, τα μάτια τους μπορούσαν να δουν το ένα μέσα στο άλλο. "Γνωρίζω πολύ καλά, Troy" ψιθύρισε κοντά του. "Έχω δει τις πράξεις σας, έχω δει να βασανίζουν πολλούς ανθρώπους. Έχω δει να σκοτώνετε ανθρώπους που ίσως ήταν καλύτερο να φύγουν από την ζωή, αλλά έχω δει να σκοτώνετε τα παιδιά αυτών που κυνηγάτε. Έχω δει άτομα να γδέρνονται μέχρι θανάτου και να ικετεύουν με ουρλιαχτά να μην τους σκοτώσουν. Θυμάμαι... Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την μέρα. Εσένα και το ειρωνικό σου χαμόγελο ενώ σκοτώνατε μικρά παιδιά, τα αποκεφαλίζατε μπροστά στους άνδρες που είχατε πιάσεις λες και εκείνα είχαν διαπράξει κάποιο έγκλημα. Θυμάμαι τα ουρλιαχτά των γυναικών, θυμάμαι τα γουρλωμένα μάτια, τις γλώσσες που κόβατε, τα δάχτυλα.»

Η απόλυτη σιωπή έπεσε στο δωμάτιο. Ήξερε ότι δεν χρειαζόταν να συνεχίσει αυτές τις προτάσεις. Το τσιράκι του ναυτικού γνώριζε πολύ καλύτερα και ίσως περισσότερα πράγματα από εκείνον. Δεν είχε νόημα.

"Δεν θα έχεις την χαρά όμως να διασκεδάσεις. Ίσως για εσένα είναι η τελευταία φορά που θα με δεις. Γιατί εγώ τουλάχιστον έχω την ευκαιρία να επιλέξω τι θα κάνω, έχω την ευκαιρία να διαπράξω ότι επιθυμώ και όχι τα ράσα μου να τρέχουν πίσω από τις μεγάλες άσπρες κάπες των Ναυτικών."
"Τι εννοείς; Εσύ; Το μικρό τρελό παιδάκι τι θα κάνει;" είπε και τον έσπρωξε προς τα πίσω κατευθυνόμενος προς την καρέκλα του.

"Αλήθεια το αναρωτιέσαι αυτό; Εγώ το προβληματικό παιδί;" γέλασε δυνατά, το χαμόγελο του έφτανε μέχρι τα αυτιά. "Αυτό το παρελθόν μου, αυτά τα λόγια θα με οδηγήσουν κάπου. Δεν πρόκειται να με ενοχλήσουν σε κάτι. Ακόμη και αν απαρνηθώ τα ράσα μου, γνωρίζω καλά τον εαυτό μου. Και όποιο αδύναμο άτομο σαν και εσένα μπει στο δρόμο μου δεν θα μου σταθεί εμπόδιο καθόλου. Δεν εξαρτάσαι από κάποια ιδεολογία, εξαρτάσαι από την εξουσία της βίας και του χρήματος. Εξαρτάσαι από εκείνα τα κεφάλια που αν τυχόν και κάνεις ένα λάθος θα σε αποκεφαλίσουν μόνοι τους. Το διασκεδάζεις Troy; Διασκεδάζεις με αυτήν την εξαρτημένη ζωή; Με τον φόβο του θανάτου; Πολύ με συναρπάζει ο φόβος που μπορεί να νιώθεις." έκοψε λίγο τα λόγια του. "Έχω επιλογές, αδύναμε άνθρωπε. Δεν θα με ενοχλήσει ένας Ναυτικός, οποιοσδήποτε Ναυτικός. Και οι σύμμαχοί μου είναι εκείνοι που επιλέγω να έχω."

"Γνωρίζοντας ακόμη και ότι ένα από αυτά τα άτομα που είδες να κρεμιούνται ήταν ο πατέρας σου;" το σαρδόνια χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του ενώ τραβούσε την καρέκλα. Κάθισε και παρατηρούσε τον νεαρό ιερέα μπροστά του. Η αντίδρασή του όμως δεν ήταν αυτή που περίμενε.

Εκείνος έσκυψε κοντά στο γραφείο και τον κοίταξε στα μάτια.

"Πιστεύεις ότι τα λόγια σου θα με επηρεάσουν; Δεν γνώρισα τον πατέρα μου, εκείνος έκανε τις επιλογές του. Εσύ τι κάνεις, Troy; " ανοιγόκλεισε τα μάτια του και κατευθύνθηκε προς το κηροπήγιο. Το πήρε στα χέρια του και το ακούμπησε πάνω στο γραφείο. "Αναρωτιέσαι πώς είναι να νιώθεις να σε βασανίζουν καθόλου, Troy; Το έχεις νιώσει Troy; "

Εκείνος γούρλωσε τα μάτια του, προσπάθησε να τιναχτεί πίσω αλλά το χέρι του Ethan άρπαξαν το δεξί του πήχη και τράβηξαν το μανίκι πάνω. Το βλέμμα του Troy ήταν μπερδεμένο, προσπάθησε να τραβήξει το χέρι αλλά μάταια. Του έδειξε το κηροπήγιο σιγά σιγά ενώ το χαμόγελό του δεν έφευγε από το πρόσωπό του και σηκώνοντάς το λίγο, το φως της φλόγας φώτιζε τα μάτια του. Σαν τα μάτια του να είχαν πάρει το φως της φλόγας εκείνη την στιγμή, γεμάτα μίσος. Δυο μάτια καρφωμένα πάνω στο θύμα του.

"Τι λες, Troy; Είμαι ικανός να το κάνω;"

Η σιωπή του του έδωσε την ευκαιρία να συνεχίσει. Το κηροπήγιο πλησίασε κοντά στην γυμνή σάρκα του χεριού, ανάμεσα στις τρίχες του μελαχρινού δέρματος. Μια κραυγή ακούστηκε και η οσμή καμένου δέρματος τύλιξε τους δύο άνδρες. Οι μύες του πήχη σκλήρυναν, ενώ το σώμα του Troy σπαρταρούσε στην καρέκλα. Κούνησε το κηροπήγιο πάνω κάτω πιάνοντας ένα μεγάλο κομμάτι της περιοχής του χεριού. Σαν να μην το ενοχλούσαν οι κραυγές, περισσότερο σαν μελωδία στα αυτιά του ακούστηκαν. Άφησε το κηροπήγιο στην άκρη και τον πλησίασε ενώ εκείνος έκλαιγε από τον πόνο. Το δέρμα του πλέον καψαλισμένο είχε γίνει κόκκινο.

"Για τι άλλο άραγε είμαι ικανός;" άρπαξε το αριστερό του χέρι και έβγαλε με γρήγορες κινήσεις το στιλέτο του κόβοντας αργά και βασανιστικά το μικρό δαχτυλάκι του άνδρα.

"Όχι, μη!" η κραυγή βγήκε από το στόμα του άνδρα.
"Δεν άκουσα," είπε ο μελαχρινός άνδρας κοιτώντας το κομμένο δάχτυλο που πλέον δεν υπήρχε, πια γεμάτο αίμα που ξεχείλιζε. Έπιασε απαλά το δεύτερο δάχτυλο και το κοιτούσε με περιέργεια σαν να έφτιαχνε αριστούργημα.
"Όχι, μη! Όχι!"
"Θυμάσαι ότι δεν μπορείς κανείς να μας ακούσει σωστά; Δεν πρόκειται να δεχτείς βοήθεια από κανέναν και ούτε από εμένα. Ειδικότερα από εμένα."

Τον κοιτούσε περιφρονητικά. Απεχθανόταν τους ανθρώπους που υπερηφανευόντουσαν για μια δύναμη που δεν είχαν οι ίδιοι, άνθρωποι τόσο αδύναμοι που δεν ήξερε γιατί συμμετείχαν σε τέτοιες "μάχες".

Έκοψε και το δεύτερο δάχτυλο. Τα μάτια του γούρλωσαν και το χαμόγελο του έγινε μεγαλύτερο στην κραυγή του άνδρα. Το αίμα λέρωσε το πρόσωπό του και το πρόσωπό του έκανε μια κίνηση προς τα πίσω, τινάχτηκε στο υγρό που έπεσε πάνω του. Έγλειψε το στόμα του, νιώθοντας την πικρή γεύση του αίματος.

"Το μικρό παιδάκι τα κατάφερε σωστά; Κατάφερε να σε επιλέξει. Ο Θεός έχει τη δύναμη και τους μεγάλους γρήγορα να κάνει μικρούς και τους μικρούς μεγάλους, κι όταν βρισκόμαστε σε κίνδυνο εύκολα μπορεί να μας σώσει, φτάνει να το θέλει."

Άρπαξε το χέρι του άνδρα και το στριφογύρισε. Ο άνδρας γούρλωσε τα μάτια και έσφιξε τα χείλια του όσο πιο πολύ μπορούσε για να μην φωνάξει. Τα δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό του. Μια κραυγή τελικά ήχησε στο δωμάτιο. Πάνω στο πόνο του είχε δαγκώσει την γλώσσα του. Είχε ματώσει λίγο από την δύναμη και λίγο αίμα έτρεξε πάνω στο κάτω χείλος του.

Μια απλή κίνηση με το στιλέτο και ο άνδρας βρέθηκε νεκρός. Το αίμα πετάχτηκε γρήγορα, ένας μεγάλος πίδακας αίματος λέρωσε το γραφείο μπροστά. Το στιλέτο είχε χαράξει τον λαιμό του άνδρα τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβε να βγάλει άχνα. Το αίμα έτρεχε πάνω στα μαύρα ρούχα του, πάνω στο στήθος του μέχρι κάτω. Το ξύλινο γραφείο είχε κοκκινίσει. Και η σιωπή ακολούθησε, η σιωπή που κόπηκε από το δυνατό γέλιο του Ethan. Κοίταξε τα χέρια του. Οι κόρες των ματιών είχαν διασταλεί. Το κόκκινο έτρεχε πάνω στα δάχτυλά του και έπεφτε σιγά σιγά στο έδαφος. Οι φλέβες των χεριών του είχαν τεντωθεί, το χαρακτηριστικό μοβ χρώμα τους διαγραφόταν ανάμεσα στο αίμα.

Ένα μικρό αμήχανο και ίσως χαιρέκακο γελάκι ακολούθησε την περίεργη έκφραση του προσώπου του. Τα πόδια του έτρεμαν, άρχισε σιγά σιγά να πέφτει στο έδαφος, εκεί που είχε σχηματιστεί μια μεγάλη λίμνη αίματος.

Και τότε ήταν που το μικρό γελάκι έγινε δυνατό γέλιο. Ακούμπησε τα δάχτυλά του στα μάγουλά του, το αίμα λέρωσε το τραχύ δέρμα του. Πέρασε τα δάχτυλά του ανάμεσα από τα μαλλιά του και τα τράβηξε πίσω.

Θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κάποιος τρελό, ψυχοπαθή, αιμοφιλικό βλέποντας αυτήν την σκηνή. Έμεινε αρκετά λεπτά ακίνητος, όπως το πτώμα πάνω στην ξύλινη καρέκλα. Τα χέρια του ήταν κρεμασμένα και τα μάτια του γουρλωμένα, ενώ οι κόρες των ματιών φαινόταν σαν να είχαν αλλάξει χρώμα. Το πρόσωπό του είχε αρχίσει να αλλάζει λίγο χρώμα, μπροστά στο φως των κεριών. Για μια στιγμή έτσι όπως το κοιτούσε αναρωτήθηκε αν έκανε το σωστό. Ήταν τιμωρία αυτό; Όχι, δεν ήταν. Ήταν κάτι που ο Θεός του τον οδήγησε να κάνει, η δύναμη ξεχείλισε στο σώμα του και έδωσε σε αυτόν τον άνθρωπο την χαρά του θανάτου.

Σηκώθηκε σιγά σιγά και προχώρησε προς την πόρτα. Άγγιξε το πόμολο και το γύρισε δειλά. Η πόρτα ήταν όμως κλειδωμένη. Γρήγορα γύρισε στο πτώμα και άρπαξε το κλειδί μέσα από τα ράσα. Το βλέμμα του ξαναέπεσε στο άψυχο σώμα. Στάθηκε και τον κοιτούσε. Δεν ένιωθε τύψεις ούτε αμφιβολίες, πράγμα που του φαινόταν παράξενο. Έτσι ήταν να σκοτώνεις, έτσι να σκοτώνεις κάποιον που του άξιζε ίσως; Κούνησε το κεφάλι του, τα μάτια του είχαν πάρε περίεργο σχήμα και οι κόρες των ματιών του συνεχώς κοιτούσαν πέρα δώθε. Τα έκλεισε για λίγη ώρα και άνοιξε την πόρτα. Δίστασε για μερικά λεπτά κοιτώντας τον διάδρομο. Τώρα τι θα έκανε; Πώς θα δικαιολογούσε αυτήν του την πράξη; Ή μάλλον είχε ανάγκη να την δικαιολογήσει;

Ακολούθησε τον διάδρομο που οδηγούσε στο δικό του γραφείο. Σκούπισε με μεγάλη αναισθησία τα χέρια του στα ράσα του και άρπαξε έναν μεγάλο σάκο που είχε στην άκρη του δωματίου. Για μερικά λεπτά περιεργαζόταν κάθε τι που είχε εκεί, πήρε αρκετά από τα βιβλία του και εκείνα τα έγραφα που είχε νωρίτερα κρύψει στο συρτάρι του. Το βλέμμα του ήταν απαθές, σαν μην σκεφτόταν ότι υπήρχε περίπτωση να τον βρούνε.

Έσφιξε το κολιέ του και προχώρησε προς το μικρό στενό διάδρομο που οδηγούσε στο πίσω μέρος της εκκλησίας. Τα βήματά του ήταν αργά, δεν ένιωθε κυνηγημένος. Ακόμη και με αυτήν την εμφάνιση, ακόμη και με τα κόκκινα σημάδια πάνω στο πρόσωπό του και στα ρούχα του. Ο μικρός χωματόδρομος οδηγούσε προς την αποβάθρα του νησιού. Πώς θα έφευγε από εκεί; Όχι, δεν ήταν αυτή η απορία. Ήξερε πως. Πώς θα έφευγε χωρίς να τον υποπτευθεί κανείς; Ή δεν τον πείραζε καθόλου; Όχι, αυτοί οι άνθρωποι δεν θα κατάφεραν να τον πιάσουν.

Προχώρησε προς τα δεξιά του, σε ένα μικρό πλακόστρωτο δρόμο. Το μαύρο σκοτάδι έπεφτε σιγά σιγά και σκέπαζε τα κτήρια και τα τείχη της πόλης. Ένιωθε καλύτερα, ένιωθε αυτοπεποίθηση για τον εαυτό του. Τα μικρά στενά τον οδήγησαν στην αποβάθρα της πόλης. Πλησίασε σε ένα μικρό ξύλινο σπίτι και άνοιξε την πόρτα.

"Frey...," η βαριά βραχνή φωνή του ξάφνιασε τον άνδρα που βρισκόταν μέσα. Το πρόσωπό του άλλαξε γρήγορα έκφραση.
"Τι έκανες Ethan;" είπε ψιθυριστά και τον άρπαξε από τα ρούχα σπρώχνοντας τον μέσα και κλείνοντας την πόρτα πίσω. Με αμήχανες κινήσεις σκούπισε το αίμα που είχε λερώσει τις παλάμες του πάνω του.
"Εκτέλεσα αυτό που μου ανατέθηκε."
"Όχι, Ethan, κανένας δεν σου είπε να το κάνεις αυτό," απάντησε αγχωμένος εκείνος.
"Το έκανε ο Θεός. Νομίζω κανένας από εσάς δεν έχει το δικαίωμα να μου δίνει διαταγές πέρα από την βοήθεια που σας παρείχα τόσα χρόνια. Ίσως μπορεί να μην σας συμφέρει, αλλά εγώ σαν Ethan γνωρίζω τι έπραξα και τι επιπτώσεις θα έχει πάνω στο όνομά μου. "

Δεν μίλησε. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να απαντήσει ή να φέρει αντίρρηση στα λεγόμενά του. Εκείνος και οι ανώτεροι γνώριζαν την εμμονή του, γνώριζαν τον φανατισμό που τον διακατείχε αλλά γνώριζαν και την δύναμη που είχε. Φοβόντουσαν να χρησιμοποιήσουν την δύναμη που είχε διδαχθεί από τους ιερείς, να ζητήσουν την βοήθεια του πιο βίαιου από αυτούς. Δεν γνώριζαν αν τα βασανιστήρια που είχαν δει τα μάτια του 10χρονου Ethan τον είχαν επηρεάσει αρκετά για να αναπτύξει αυτήν την προσωπικότητα, εκείνου του ανθρώπου που δαιμονιζόταν στην μάχη. Δεν ήταν απλοί ιερείς αυτοί που υπήρχαν εκεί, φυσικά και δεν ήταν πλέον. Όλοι συνεργαζόντουσαν με το Ναυτικό, εκτός από εκείνον. Τον απεχθανόντουσαν ίσως, για την υπεροψία του και την ανωτερότητα που είχε σαν χαρακτήρας. Αλλά εκείνοι τον δέχθηκαν, ίσως γιατί τους σύμφερε να έχουν κάποιο σύμμαχο ανάμεσα σ' αυτούς, ίσως γιατί χρειαζόντουσαν μια δύναμη μέσα στην βάση του ναυτικού. Αλλά τώρα όλα αυτά θα άλλαζαν, ο άνδρας θα άφηνε αυτό το νησί στο παρελθόν του. Κούνησε το κεφάλι του χωρίς να ξέρει τι έπρεπε να σκεφτεί.

"Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Ξέρω την δύναμή του και ξέρω ότι αυτά τα σκουλήκια θα με κυνηγήσουν," άκουσε τα λόγια του Ethan. "Οι ζωές τους θα αφαιρεθούν μία μία."

Δεν ήξερε αν αυτός ο άνθρωπος ήταν πραγματικά θεοσεβούμενος, δεν ήξερε αν καταλάβαινε την πραγματική έννοια και νόημα της ύπαρξης του Θεού, αν καταλάβαινε τα λόγια της διδασκαλίας του. Ίσως ήταν πράγματι τρελός. Δεν ήξερε αν στο μέλλον θα ήταν ο καλύτερος σύμμαχος και μέλος που θα μπορούσαν να έχουν. Αλλά εκείνος τι ήταν για να τον κρίνει; Δεν ήθελε να μοιάσει σε εκείνους που τον θεωρούσαν προβληματικό.

"Θα φύγεις από το νησί, αναγκαστικά. Αν πάρεις επικήρυξη είναι δικό σου θέμα. Από εδώ και πέρα ό,τι κάνεις θα χρεώνεται πάνω σου, όπως το να σκοτώσεις. Μπορεί να βλάψεις άλλους, αλλά θα βλάψεις κυρίως τον εαυτό σου. Εσύ χαράζεις τον δρόμο σου." Ήξερε ότι οι λέξεις ανώτερος δεν θα μπορούσαν να δράσουν πάνω σ' αυτό το άτομο, ο μόνος ανώτερος ήταν ο Θεός του.

Τον οδήγησε προς τα πλοία του και του έδειξε μια μικρή σκούνα.

"Ξέρεις να κουμαντάρεις, καράβι. Τόσα χρόνια δεν πιστεύω να έχεις πρόβλημα ακόμα και αν έχεις καιρό να ταξιδέψεις." Εκείνος απλά κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και ανέβηκε στο πλοίο. Χαιρέτισε τον ανήσυχο σύντροφο ο οποίος κοιτούσε συνεχώς από όλες τις κατευθύνσεις. Σιγά σιγά αποχαιρετούσε αυτό το νησί, αυτός και ο Θεός του μαζί.

Και ο Θεός του τον είχε γλυτώσει από τα νύχια του Χάρου.

Το πτώμα του Frey δυο μέρες αργότερα βρισκόταν κρεμασμένο να σαπίζει πάνω σ' εκείνες τις κρεμάλες που είχαν σκοτώσει τους προδότες. Εκείνου και των υπολοίπων συντρόφων του. Το αίμα τους χύθηκε πάνω εκεί που παλιότεροι σύντροφοι τους είχαν αφήσει την πνοή τους με κραυγές και κλάμα χρόνια πριν. Αλλά κανένας τους ποτέ δεν έβγαλε μηλιά, δεν πρόδωσε κανείς τους κανέναν. Πέθαναν με την τιμή τους σφραγισμένη, με τις θηλιές γύρω από τον λαιμό τους.

Και ο Troy; Το πτώμα του Troy βρέθηκε ακριβώς μια μέρα μετά. Η κατηγορία; Ναι η κατηγορία είχε πέσει πάνω στο όνομα του Ethan Bloodworth. Πλέον η ζωή του θα άλλαζε μια και καλή.

Χαρακτήρας: Ethan Bloodworth (Zura)
ΧΡ: 22
Belli: 103.000/110.000 (22*5.000)
Αιτιολόγηση: Πολύ καλή ιστορία. Μου άρεσαν πολύ μερικές αιμοβόρικες σκηνές. Η ανάλυση της πίστης του Ethan, το πώς την δικαιολογεί. Είναι ψυχεδελικό, αλλά ταυτόχρονα μου προκάλεσε μια ευφορία (πιστεύω λόγω της διαφθοράς που έχουμε στην Ελλάδα σε διάφορα λειτουργήματα). Θα ήθελα να δω πώς θα εξελιχθεί ο Χαρακτήρας σου.
Έχασες 2.000 από τα 22.000 των περιγραφών γιατί σε ορισμένα σημεία πιστεύω αν ήσουν πιο περιγραφική ακόμη θα ήταν ακόμη καλύτερο. Έχασες 5.000 από τα Μπέλλι που βάζω εγώ, γιατί στα πρώτα 7-8 ποστς ψιλοκουράστηκα.
Κάτι ακόμη: Αν τα ποστς σου τα είχες σπάσει στα 2, τώρα θα έπαιρνες 206.000 και 44 ΧΡ. 
Τέλος, εσύ φτιάχνεις Ιερέα που μιλάει στον Θεό και εγώ Χαρακτήρα που πιστεύει ότι είναι Ο Θεός.

Υ.Γ: Παίρνω 11.000 Belli.

Ελέγχθηκε η βαθμολογία και φτιάχτηκε το νησί.