[18+] Απόκληρος... (9 posts)

Κραντς, κραντς, κρουτς...
Πάλι καρύδα...Μόνο καρύδες έχει αυτό το κωλονήσι...
Σηκώθηκα απηυδισμένος πετώντας με μίσος τα απομεινάρια μια μισοφαγωμένης σπασμένης καρύδας στον βράχο της σπηλιάς. Σκοτάδι παντού και εγώ, να κοιτάω από την σχισμή που θεωρώ πόρτα αυτού του σπιτιού. Βλέπω μόνο σκοτάδι. Βέβαια βλέπω και σπίτι. Σπίτι, τραγικό ακόμη και να το παραλληλίσεις. Ένα πέτρινο πλάτωμα, μέσα στο πέτρινο έδαφος, με μια σχισμή σαν είσοδο. Το πάτωμα γεμάτο εξογκώματα, λεπίδες έτοιμες να σου κόψουν τα πόδια...Κοιτάω τα πόδια μου, τα κοψίματα από την πρώτη μέρα ακόμη δεν έχουν θρέψει. Αντιθέτως, έχουν πρηστεί και φαίνονται μολυσμένα...
Γαμώ την πουτάνα την τύχη μου και τους γαμιόληδες που με πέταξαν σε αυτό το κωλόνησο να πεθάνω...
Πώς το είχαν πει το νησί; Αν θυμάμαι καλά Romega το είπαν. Ναι, ναι, Romega. Λόγω των Μεγαλειωδών Βράχων που περιστοιχίζουν το νησί. Στέκεται αγέρωχο 10 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Να μην μπορεί να μπει κανείς, να μην μπορεί να φύγει και κανείς...Ένα απομονωτήριο. Ένα γαμημένο ερημητήριο γεμάτο σκατοκαρύδες...
Με αυτή τη σκέψη αποκοιμήθηκα. Με μια σκατένια γεύση στο στόμα μου. Εκδίκηση.

Ο ήλιος έσκασε πάνω στα μάτια μου, ΠΑΛΙ...Σηκώθηκα τσαντισμένος και πήγα σε σκιά...
Άστο Hellgar, τώρα ξύπνησες. Σιγά μην ξανακοιμηθείς...
Σηκώθηκα και βγήκα από την σπηλιά...Ο ήλιος έκαιγε, το χώμα μου έψηνε τα πόδια...Έτρεξα προς το δάσος με τους κοκοφοίνικες. Η σκιά τους με προστάτεψε και το χώμα εκεί ήταν υποφερτό. Περπατούσα πλέον με αργό ρυθμό. Η σκιά των δέντρων μου παρείχαν μια ευχάριστη δροσούλα κατά το περπάτημα μου.
Να ένα καλό που έχουν αυτά τα κωλόδεντρα...
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου και κάτι σκληρό με χτύπησε στο κεφάλι, ρίχνοντας με κάτω λιπόθυμο.
Μισή ώρα μετά, άρχισα να συνέρχομαι από το χτύπημα...
Άου, γκρρρ...Αν πιάσω τον πούστη που με χτύπησε, θα τον πηδήξω!!!

Σηκώθηκα μανιασμένος....
Είναι κι άλλος στο νησί...Με χτύπησε...Αν τον πιάσω...
Άρχισα να τρέχω ανάμεσα στους κοκοφοίνικες προσπαθώντας να βρω ενδείξεις άλλης παρουσίας στο νησί...Έφτασα τρέχοντας σε κάτι βράχια...Ένα γδούπος ακουγόταν...Σαν ξύλο...Περπάτησα στα βράχια...Ήταν καυτερά, όλη μέρα ο ήλιος τα κοίταγε και τα υπερθέρμαινε...
Αχ και να είχα παπούτσια...
Οι πληγές στα πόδια πονούσαν όλο και περισσότερο...Έφτασα παραπατώντας στην άκρη του βράχου και τι να δω...Από κάτω μου, 10 μέτρα κάτω, η επιφάνεια της θάλασσας...Και ένα καράβι, ένα ξύλινο σαπιοκάραβο, διαλυμένο στο μισό, να χτυπά ξανά και ξανά στα βράχια, με τα κύματα δεσμοφύλακες να μην το αφήνουν να ξεφύγει...
Να μια ένδειξη ότι κάποιος ξεβράστηκε στο νησί!!!

Άρχισα να κατεβαίνω τον βράχο...Ευτυχώς το νερό και η αλμύρα είχε δημιουργήσει τρύπες στον βράχο. Εσοχές, χρήσιμες για ανάβαση και κατάβαση...Αν τα πόδια σου δεν είναι πρησμένα και πληγιασμένα...Αν δεν είσαι αδύναμος λόγω διατροφής (καρύδες), αν δεν έχεις μόλις σηκωθεί από λιποθυμία και αν δεν σε χτυπάει ο ήλιος κατακούτελα!!! Δεν πρόλαβα να κατέβω 3 μέτρα και το σώμα μου με πρόδωσε. Άρχισα να γέρνω προς τα πίσω και τα άκρα μου να αφήνουν την σταθερότητα του Βράχου με τις εσοχές...
Πάει, πέθανα...Δεν έχω δύναμη...Ο βλάκας...
Αυτό ήταν...Πέθανα ρε πούστη μου!!!
Ένας χτύπος ακούστηκε...Ένα σώμα να σκάει με γδούπο στο ξύλο. Και μετά σιγή. Λίγα δεύτερα μόνο. Μια σιγή που διακόπηκε από γρυλίσματα, γρατσουνίσματα ξύλου, σπασίματα και τέλος...Με ένα αλύχτισμα!!!

Πετάχτηκα τρομαγμένος...Έπιασα όλο το κορμί μου, τα άκρα μου, όλα στην θέση τους. Μπορώ να κουνιέμαι, λογικά δεν έσπασα την μέση...Κοίταξα ψηλά...Το σημείο από το οποίο έπεσα...
Δεν γίνεται να επέζησα με πτώση από τόσο ψηλά...
Κοίταξα τριγύρω και τότε σοκαρίστηκα...Μια μάχη πρέπει να έγινε γύρω από το λιπόθυμο κορμί μου. Δίπλα μου κείτοταν ένα κεφάλι τίγρης...Το υπόλοιπο σώμα, σε υγρή μορφή (αίμα), βρισκόταν παντού στα συντρίμμια του καραβιού. Παντού αίματα, γρατσουνιές στο ξύλο και σπασίματα...Άρχισα προσεκτικά να ψάχνω τον χώρο...
Γιατί δεν φαγώθηκα...Που είναι αυτός που έκανε αυτό στην Τίγρη...Πώς βρέθηκε εδώ εξαρχής...Γιατί είμαι ζωντανός;
Το καράβι ήταν μόνο το μισό...Το μισό με τις καμπίνες...Από την έξω πλευρά είχε το όνομα του...
"Η ζωή του Πι". Τι στο πούτσο όνομα είναι αυτό...

Μπήκα στις καμπίνες...Απολογισμός...Ένα σπασμένο κλουβί...
Πιθανόν από εδώ βγήκε η τίγρης...
Άλλα 3 κλουβιά με νεκρά ζώα μέσα...Τρία ανθρώπινα κουφάρια με λευκή και κόκκινη μπογιά στο πρόσωπο και με περίεργες μύτες...Κόκκινες στρογγυλές...
Παπούτσια!!!
Πήρα όλος χαρά τα παπούτσια ενός πτώματος...Ήταν ηλιθιωδώς μεγάλα...
Ευτυχώς, γιατί με τέτοια πρησμένα πόδια, κανονικά παπούτσια δεν μου έμπαιναν...
Και ως εκ θαύματος...Ένα κόκκινο κουτί με λευκό σταυρό από έξω...
Φάρμακα!!!
Το άνοιξα και άρχισα να ξερνάω...Ήταν μέσα ένα πτώμα σε αποσύνθεση...Η φυλή του ανθρώπου αυτού...Πακιστανική...
Λαθρεπιβάτης...
Περίεργο καράβι "Η ζωή του Πι"!!!

Στην άκρη υπήρχε άλλο ένα μπαούλο...Προσεκτικά προσπάθησα να το ανοίξω...Μάταιος κόπος...Ήταν κλειδαμπαρωμένο...Έψαξα όλα τα πτώματα...Δεν βρήκα τίποτα σε κλειδί ή σε εργαλείο για να το σπάσω...Βγήκα έξω...Είχε αρχίσει να νυχτώνει...Κοίταξα τα βράχια μπροστά μου θεόρατα...
Να η ευκαιρία...Θα είναι υποφερτή η θερμοκρασία των βράχων, και έχω ακόμη αρκετό φως. Αρκεί να υπομείνω την εξάντληση...
Μετά από 40 λεπτά και αφού είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, χωρίς απρόοπτα, έφτασα στην κορυφή για να βρεθώ και πάλι λιπόθυμος από την εξάντληση...
Λογικά θα πεθάνω σε αυτό το κωλο....!!!

Πλάσματα πλησίασαν το λιπόθυμο και εξαντλημένο κορμί μου...Φωτιές με πλησίασαν....Επιτέλους, σηκώθηκα από τον σκληρό βράχο που κειτόμουν...Για να ξυπνήσω καθισμένος στον κορμό ενός κοκοφοίνικα, δεμένος σφιχτά με σχοινιά και με τον ήλιο ντάλα στην κεφάλα...

Τρεις τύποι ήταν γύρω από το ξέφωτο, καθισμένοι στις σκιές...
Ξύπνησες ομορφούλη;
Το στόμα μου ήταν τόσο στεγνό που δεν μπορούσα να αντιδράσω...
Ν..ν...ν...εεε...
Ρητορική ερώτηση ήταν...Το βλέπουμε ότι ξύπνησες...Λοιπόν, που είναι ο θησαυρός...;
Ν...ν..ν..ε..ρ...ρ...ρ..ρ..ρ...ο...
Πες μας που είναι ο θησαυρός και θα ηρεμήσουμε την δίψα σου...
Διψάω...Δεν μπορώ να σκεφτώ...Μόνο νερό...Νερό...Νερό...
Μήπως να του δώσουμε λίγο νερό...Δεν μπορεί να μας πει και να θέλει...Ας του δώσ....
ΣΚΑΣΜΟΣ...
Ήρεμα Frank...Μπορεί να είσαι αφεντικό αλλά δεν μπορείς να μας μιλάς έτσι...
Τι έγινε, πήρατε τα οιστρογόνα σας σήμερα και γίνατε συναισθηματικές; Λοιπόν που είναι ο Θησαυρός...Το ξέρουμε ότι είναι κάπου εδώ...Το λέει ο Χάρτης...
Νερό...Νερό...Νερό...ΝΕΡΟ!
ΔΩΣΜΟΥ ΝΕΡΟ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ!
Οι δύο πετάχτηκαν πίσω τρομαγμένοι και ο άλλος άμεσα πετάχτηκε πάνω μου ρίχνοντας μου μια γροθιά στο στόμα...
Τώρα έχεις κάτι να ξεδιψάσεις...
Πράγματι...Αίμα γέμισε το στόμα μου...Πράγματι, ήταν νοστιμότατο...Αναζωογονητικό.

Οι φωνές με ξυπνήσαν...Πετάχτηκα όρθιος...Ήταν γύρω στους 10 άντρες γύρω μου...Όλοι με όπλα...Και ένα μπαούλο στην άκτη...
Το μπαούλο από την "Η Ζωή του Πι".
Τι στο καλό έγινε εδώ...Ποιος είσαι εσύ;
Πλάκα πλάκα...Τί έγινε εδώ...Κοίταξα τριγύρω...Ίδιο σκηνικό με το πλοίο...Αίματα παντού...Γρατσουνιές στον έδαφος και στους κοκοφοίνικες...Τρία κεφάλια στο έδαφος...Και σώματα πουθενά...Τα κεφάλια ήταν γνωστά...Οι τρεις δεσμώτες μου...
Ποιος είναι αυτός που σκοτώνει...Γιατί με κυνηγάει...Γιατί με αφήνει ζωντανό;...
ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΚΑΤΙ ΦΡΙΚΙΟ!
Εί...Είμαι ναυαγός...Νερό, σας παρακαλώ...Χρειάζομαι νερ...
Ένα σπαθί διαπέρασε την κοιλιά μου...Τραβήχτηκε πίσω, και έπεσα στο έδαφος...
Λοιπόν παιδιά...Ας πάμε στο πλοίο να ανοίξουμε το μπαούλο και ας ευχαριστήσουμε την θεά τύχη που πλέον διαιρούμε με 9 και όχι με 12...