Η λεπίδα χόρευε μανιωδώς πάνω στην σάρκα μου αφήνοντας πίσω της μικρές γρατζουνιές. Ξαφνικά το μαχαίρι απομακρύνθηκε και τότε το άτομο ήρθε μπροστά μου και με κοίταξε. Το μικρό τρέμουλο που είχε το σώμα μου μετατράπηκε σε ισχυρούς σπασμούς. Το πρόσωπό του ατόμου μου ξύπνησε αναμνήσεις βαθιά χωμένες μέσα στο μυαλό μου. Αποκόμματα του παρελθόντος που νόμιζα ότι είχα κρύψει καλά. Όλα αυτά έφτασαν στην επιφάνεια με μόνο ένα βλέμμα πάνω του. Μπροστά μου στεκόταν ο ίδιος μου ο αδερφός. Ο άνθρωπος -αν είναι όντως άνθρωπος- που με έκανε να φτάσω σε αυτό το επίπεδο που βρίσκομαι τώρα. Ο δάσκαλός μου, μέντοράς μου και αδερφός μου. Ικανότητες, τεχνικές και νοοτροπίες βίαια βαλμένες σε εμένα, τον μικρότερο γιο της οικογένειας. Τόσες προσδοκίες από όλη την οικογένεια.
-Shin, ξύπνησες επιτέλους. Νόμιζα ότι δεν θα άνοιγες τα μάτια σου ποτέ. Και να φανταστείς ότι δεν είχαμε φτάσει στο αποκορύφωμα της προπόνησης...